دیانت در آخر زمان

جزئیات فیلم سینمایی دینامیت

بسیاری از افراد بر این باورند که دینامیت را به عنوان یک فیلم کمدی و طنز که در آن خبری از شوخی‌های مستهجن و جنسی نیست، معرفی می‌کنند. نگه‌داشتن جانب احتیاط و بیان شوخی‌ها و موقعیت‌هایی که بتواند فیلم را از سانسور حفظ کند، یکی از هوشمندی‌های سازندگان این فیلم بوده است. در این فیلم حد و مرز شوخی‌ها رعایت شده است و این اتفاقات و موقعیت‌ها هستند که بار طنز و کمدی فیلم را تا حد زیادی به دوش می‌کشند.

در ضمن وجود بازیگران کاربلد مثل احمد مهرانفر که هنر بازیگری خود را در مجموعه «پایتخت» نشان داد،‌ به همراه پژمان جمشیدی که در فیلم دینامیت، از فضای کمدی همیشگی خودش تا حدی فاصله گرفته، به موفقیت این فیلم کمک کرده است. به باور بسیاری از منتقدان، مانند فیلم تگزاس، در دینامیت هم، بازی پژمان جمشیدی باعث سر پا نگه‌داشتن فیلم شده است.

در کنار این‌ها به تصویر کشیدن برخی سکانس‌ها به جذابیت این فیلم کمک کرده است. از میان این سکانس‌ها می‌توان به بخوری شدن دو برادر بسیجی، ماجراهای بعد از سوزاندن علف و گل‌های مخدر، حواشی شاخ‌های مجازی اینستاگرامی، برگزاری مراسم دعای کمیل در کنار یک پارتی شبانه و … اشاره کرد. این ماجراها شاید در نگاه اول چندان روی خط سیر مستقیم و منطقی اتفاق نیفتند ولی باعث طولانی شدن زمان فیلم و بعضا گرفتن خنده از تماشاگران شده‌اند. شوخی‌های فیلم هم معمولا برای تماشاگران، آشنا و روی تضاد شخصیت‌ها متمرکز هستند.

پیام های فیلم سینمایی دینامیت

با دانلود دینامیت شما متوجه می شوید که مانند دیگر فیلم ها پیام هایی را به مخاطبین انتقال می دهد و ولی متاسفانه این کار را به صورت ناقص و غیر قابل باوری انجام داده است. احترام به عقاید دیگران و صرف‌نظر از اظهارات و قضاوت‌های تند در اصل پیام شاخص و اصلی فیلم به شمار می‌رود که البته بیشتر همان جنبه شعاری و سطحی خود را حفظ کرده است.

علاوه بر این، انتخاب موضوعی مبهم که تنها جنبه سرگرم‌کنندگی داشته باشد، موجب شده است این پیام به خوبی منتقل نشده و تنها بر اتفاقات جسته و گریخته با تِم کمدی و طنز متمرکز شود. در اصل فیلم می‌خواهد بگوید که زندگی واقعی و درست، نه شیوه‌ زندگی برادران مذهبی است و نه شیوه زندگی دختران همسایه‌ که مدام در حال تفریح و شیطنت هستند و باید در این میان تعادل را حفظ کرد.

دینامیت بعد از تگزاس، جدیدترین فیلم کمدی مسعود اطیابی به شمار می‌رود. در این فیلم تلاش بر آن است تا چند فضا و رفتارهای متضاد و متناقض در کنار هم نمایش داده شوند

بسیاری از افراد منتظر اکران فیلم انفرادی هستند و جالب است بدانید که فیلم کمدی «انفرادی» به کارگردانی سید مسعود اطیابی و تهیه کنندگی سیدابراهیم عامریان، محصول سال ۱۳۹۸ است. این فیلم از هفتم اردیبهشت در سینماهای سراسر کشور اکران شده است. پیش‌فروش این فیلم سینمایی که پخش آن را خانه‌‌ی فیلم برعهده دارد؛ توسط سینماتیکت آغاز شده است. بازیگرانی که در این فیلم به ایفای نقش پرداخته اند به شرح زیر است.

مهدی هاشمی، رضا عطاران، احمد مهرانفر، برزو ارجمند، شقایق دهقان، علی عامل هاشمی، سیروس همتی، شکیب شجره، امید روحانی، مهسا طهماسبی و مهدی فقیه از جمله بازیگران «انفرادی» هستند.

موضوع فیلم سینمایی انفرادی

نکته ای که وجود دارد این است که فیلم انفرادی داستان مردی را روایت می‌کند که به افراد پرنفوذ بدهکار است. این مرد به کمک دو دوست دوران جوانی‌اش از دزدی ماشین شروع کرده و سپس اقدام به سرقتی بزرگ‌تر می‌کنند و همین امر آنها را وارد ماجراهایی تلخ و شیرین می‌کند. در خلاصه داستان این فیلم آمده است: «پولامون رو دزدیدن، دارن باهاش پز میدن.»

عوامل سازنده فیلم جذاب و دیدنی انفرادی

برای ساخت فیلم کمدی انفرادی، افراد بسیاری با یکدیگر همکاری کرده اند که هرکدام از آن ها به نوبه خودشون بهترین هستند و این افراد به شرح زیر است و جالب است بدانید که برای دانلود فیلم انفرادی می توانید به سایت جدید دی دی فیلم مراجعه کنید و با بهترین کیفیت ها آن را انجام دهید.

کارگردان: مسعود اطیابی، تهیه‌کننده: سیدابراهیم عامریان، نویسنده: حمزه صالحی،مدیر فیلمبرداری: امیر کریمی، طراح چهره پردازی: عبدالله اسکندری،تدوین:حسن ایوبی، طراحی و ترکیب صدا:علیرضا علویان، موسیقی:امیر توسلی، مجری طرح:مریم رحیمی، مدیر تولید:سید حمیدرضا اطیابی، طراح صحنه:سعید هنرمند، طراح لباس:زهره رحمانی، مدیر صدابرداری:سعید بجنوردی، مدیر برنامه ریزی و دستیار یک کارگردان:امیر علیازی، جلوه های ویژه میدانی:آرش آقابیک، جلوه های ویژه بصری:حسن نجفی، جانشین تولید: آرش نجفی، مدیر تدارکات: پژمان داستان، عکس:سید حسام الدین اطیابی، مشاور رسانه‌ای: آیدا اورنگ.

نکاتی در مورد فیلم انفرادی

فیلم انفرادی مانند ساخته های قبلی مسعود اطیابی، یک فرمول تکراری دارد که برگ برنده این فیلمساز در سال‌های اخیر بوده و آن لوده بازی حداکثری در طول فیلم است تا تماشاگر به هر قیمتی بخندد. در این جا البته فیلمساز سعی کرده با اشاره به برخی از تجربیات تلخ اجتماعی مانند آب بازی در پارک و دستگیری عوامل آن، از آب گل آلود ماهی بگیرد و خود را منتقد این جریان معرفی کند اما مانند تمام کمدی های سطحی چند سال اخیر، صرفاً از یک اشاره (که آن هم با تعارف کامل و رعایت ریزترین حساسیت های نهادهای دولتی و غیردولتی لحاظ شده) فراتر نمی‌رود و به بی‌خاصیت‌ترین شکل ممکن مطرح می‌شود